Salwatorianie, jako Zgromadzenie zakonne już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku zaczęli prowadzić akcje powołaniowe tzw. „powołaniówki” dla młodzieży ze szkół średnich. Celem takich akcji był kontakt z młodzieżą, formacja duchowa i spędzanie czasu wakacyjnego w sposób zorganizowany z przeżyciem duchowym, a więc codzienna Msza św., modlitwy, lepsze poznanie i orientowanie się w Piśmie św., konferencje na różne tematy związane z życiem młodego człowieka, rozpoznawaniem swojej drogi życiowej i swojego powołania, informacja na temat Salwatorianów – życie, posłannictwo, cele, zadania; kim są, po co są, skąd są, itp.

     Na takie dziesięciodniowe akcje letnie wybierano różne atrakcyjne miejsca: Mazury, góry, morze. Na Mazurach w Węgorzewie najpierw przy Domu Zakonnym, a potem również przy Parafii „Dobrego Pasterza” prowadzonej przez Salwatorianów był budynek gospodarczy, który w latach osiemdziesiątych w systemem gospodarczym przystosowano do zamieszkania przez młodych ludzi. Początkowo było to na strychu na sianie – do dzisiaj niektórzy Salwatorianie już wieloletni księża, pamiętają i mile wspominają ten czas spędzony w Węgorzewie, kiedy jeszcze pociągiem dojeżdżali aż na miejsce. Z czasem ten stary budynek gospodarczy modernizowano i dobudowywano pomieszczenia sanitarne, łazienki, toalety, stołówki i kuchnię, aby można było przyjąć i nakarmić młodych ludzi, którzy przyjeżdżali z całej Polski na rekolekcje oazowe.

     Po wielu latach eksploatacji można powiedzieć „na dziko” budynek zwany „oazówką” nie spełniał już podstawowych norm sanitarnych, przeciwpożarowych i budowlanych i trzeba było podjąć decyzję o kapitalnym jego remoncie. W 2003 roku ks. Mazurek Piotr – proboszcz parafii Dobrego Pasterza po rozmowie z ówczesnym Dyrektorem od spraw powołań podjął starania o rozpoczęcie kapitalnego remontu „oazówki”, aby mogła spełniać wszystkie przepisane wymagania, co do budynków użyteczności publicznej, gdyż wiele osób w jednym czasie w tym budynku przebywało.

     Panowie inżynierowie Kazimierz Pakuła i Jerzy Chmielewski zrobili projekt tego budynku, nasze władze zakonne, a więc Ksiądz Prowincjał ks. Jerzy Madera i ks. Ekonom Prowincjalny Jan Grotkowski w Krakowie zatwierdzili projekt. Odpowiednie władze Urzędu Miasta i Gminy i Starostwa w Węgorzewie także wyraziły zgodę i wydały w 2006 r. decyzję zezwalającą na remont starej „oazówki”. Do prac przystąpiono 15 września 2007 r. Rozebrano cały stary budynek, ponieważ nie było pod nim żadnych fundamentów, cegły były bardzo zawilgocone i zmurszałe, ściany zagrażające zawaleniem, więc postanowiono stary budynek rozebrać i na tym samym miejscy postawić od fundamentów w tym samym zarysie nowy. Nowy budynek ma być oddany  do użytku do końca czerwca, aby w okresie letnim już można było z niego korzystać. Firma budowlana Pana Adama Fedusio staje na głowie, aby tak się stało i rzeczywiście, jeżeli nie będzie opóźnień z innych firm, budynek zostanie oddany do użytku w czerwcu 2008 r. Już na okres letni przewidziane są półkolonie dla dzieci z Węgorzewa i okolic oraz rekolekcje powołaniowe prowadzone przez Salwatorianów dla młodzieży, a potem również dni skupienia dla młodzieży skupionej przy Salwatoriańskim Ośrodku Powołaniowym i Ruchu Młodzieży Salwatoriańskiej.

Dodano: 16 marzec 2008 r.

Zdjęcia z budowy Domu Oazowego

---

Na górę